De titel van het kunstwerk is, net als de beelden die er uit voortkomen, het toevallige product van een generiek digitaal proces. Er is geen enkele bedoeling of sturing. Wat er mogelijk aan betekenis wordt opgeroepen komt louter voort uit de voorstellingen en gedachten van de toeschouwer.

Harm van den Dorpel’s Death Imitates Language, genereert elke tien seconden weer een nieuw beeld, een beeld dat je nog nooit hebt gezien en dat maar heel even blijft bestaan. Een beeld ook dat bij voorbaat ontdaan is van iedere betekenis, maar juist om die reden optimaal openstaat voor een nieuwe.
Zelden werd je sterker bevestigd in het besef te leven in een betekenisloze wereld. Je ziet het meteen: deze beelden komen niet voort uit de scheppingskracht van de kunstenaar maar uit een onpersoonlijk algoritme. En toch, wat je meteen ook constateert is dat elke willekeurige constellatie van vormen en kleuren in staat is om de verbeelding te mobiliseren. En dat juist door het ontbreken van ieder doel of richting, je des te meer ervaart wat het betekent om de schepper van je eigen bestaan te zijn. Bevrijdend en confronterend tegelijk.